Sıra bendeydi. Bana sesleniyor olmalıydı, irkildim. Ve devam ettim.
" ölüyorsun! ölüyorsun hemde bütün ölümlere inat.. Gözlerin kan çanağı görüyor musun? En son ne zaman aynaya baktın? Aynalara küsmüş olmalısın. Yine de güzelsin, ruhun ölümlere inat, güzel..
ölüyorsun en güzel yaşındasın üstelik. Tutunamıyorsun çünkü inkar ediyorsun. Dayanma gücünü kaybetmişsin yine de dayanmalıyım diyorsun son nefesinle. Son nefesin soğuk, kulağıma çarpıyor. Sen sıcakla soğuğu ayırt edemiyorsun. Kalbin kristal bir tabutta. Sen çoktan ölmüşsün, son dansın bu yaşamak denilenle..."
Kulaklarından dökülüyordu gözyaşları. Karşımda diz çökmüş, ölüyorum diye bağırıyordu.. Daha ne sunacaktı hayat ona? Daha ne kadar tahammül edebilirdi bu gözyaşlarına? Bitmişti. Her şey avuçlarından kayıp gitmişti. Bir zerre bile kalmamıştı üstelik. Bütün, büsbütün yaşıyordu hiçliği. Sevgi dolu satırlar yazamıyordu artık. Acıyla bezenmişti zihni. Denizin ortasında yapayalnızdım. Benimle yalnızlığını paylaşacak kadar cömert biriydi. Yosundan süzüp içtim suyumu. O ise parmaklarıyla bi'çare, son satırlarını yazıyordu.. Denizin ortasında olmak için gözlerini kapatman yeterlidir. O bunu biliyordu. ölüyorum kaptan diyordu dudakları. Peki kaptan kimdi? kaptan ta kendisiydi; farkındaydık. Avuçlarında yağmur getiren güzel insan yoktu artık. Dayanma gücüm dediği adam da gitmişti üstelik. Neyi kaldı ki başka? Son derece özgürdü. Ne sahip, ne ait; o yalnızca zamanın ortasındaydı.
"bu maviliğin içinde, yeşile hasret bir güne açılıyor penceren. Pencerelerini bir bir kapat.. Yeşili görmek için gözlerini kapatman yeterli.. ölüyorsun farkındayım. Ama ölmemek için bir çaban yok. ölüme hasretmişsin gibi sanki, oysa ölüm doğduğun andan itibaren sana arkadaş.. Böyle yapma. Beni bu silsileye mahkum etme. Güzelliğini saklama artık. Lütfen, bileklerine can olayım, sen yine yeşillere boya tuvalini, maviye hasret yeşillere.. "
duyuyordu beni. Dermanı yoktu biliyorum. Duyuyordu ancak bu bir çözüm değil. O "benim olmayanı özlüyorum" der dururdu. Bu özlem ona fazlaydı. Bu özlemin sonu tuzak. Kalbi hala katılaşmamıştı. Yapamadım. Ellerimle ellerini tutamadım. Ona şiirler dizemedim. O bunu anlayacak. ölüyordu.. Soğuk nefesiyle, son gücüyle.. Son bir kez evet son gücüyle, dudaklarından çıkan son kelimeler oldu, bir kez daha denedi;
"ölüyorum kaptan!"
" ölüyorsun! ölüyorsun hemde bütün ölümlere inat.. Gözlerin kan çanağı görüyor musun? En son ne zaman aynaya baktın? Aynalara küsmüş olmalısın. Yine de güzelsin, ruhun ölümlere inat, güzel..
ölüyorsun en güzel yaşındasın üstelik. Tutunamıyorsun çünkü inkar ediyorsun. Dayanma gücünü kaybetmişsin yine de dayanmalıyım diyorsun son nefesinle. Son nefesin soğuk, kulağıma çarpıyor. Sen sıcakla soğuğu ayırt edemiyorsun. Kalbin kristal bir tabutta. Sen çoktan ölmüşsün, son dansın bu yaşamak denilenle..."
Kulaklarından dökülüyordu gözyaşları. Karşımda diz çökmüş, ölüyorum diye bağırıyordu.. Daha ne sunacaktı hayat ona? Daha ne kadar tahammül edebilirdi bu gözyaşlarına? Bitmişti. Her şey avuçlarından kayıp gitmişti. Bir zerre bile kalmamıştı üstelik. Bütün, büsbütün yaşıyordu hiçliği. Sevgi dolu satırlar yazamıyordu artık. Acıyla bezenmişti zihni. Denizin ortasında yapayalnızdım. Benimle yalnızlığını paylaşacak kadar cömert biriydi. Yosundan süzüp içtim suyumu. O ise parmaklarıyla bi'çare, son satırlarını yazıyordu.. Denizin ortasında olmak için gözlerini kapatman yeterlidir. O bunu biliyordu. ölüyorum kaptan diyordu dudakları. Peki kaptan kimdi? kaptan ta kendisiydi; farkındaydık. Avuçlarında yağmur getiren güzel insan yoktu artık. Dayanma gücüm dediği adam da gitmişti üstelik. Neyi kaldı ki başka? Son derece özgürdü. Ne sahip, ne ait; o yalnızca zamanın ortasındaydı.
"bu maviliğin içinde, yeşile hasret bir güne açılıyor penceren. Pencerelerini bir bir kapat.. Yeşili görmek için gözlerini kapatman yeterli.. ölüyorsun farkındayım. Ama ölmemek için bir çaban yok. ölüme hasretmişsin gibi sanki, oysa ölüm doğduğun andan itibaren sana arkadaş.. Böyle yapma. Beni bu silsileye mahkum etme. Güzelliğini saklama artık. Lütfen, bileklerine can olayım, sen yine yeşillere boya tuvalini, maviye hasret yeşillere.. "
duyuyordu beni. Dermanı yoktu biliyorum. Duyuyordu ancak bu bir çözüm değil. O "benim olmayanı özlüyorum" der dururdu. Bu özlem ona fazlaydı. Bu özlemin sonu tuzak. Kalbi hala katılaşmamıştı. Yapamadım. Ellerimle ellerini tutamadım. Ona şiirler dizemedim. O bunu anlayacak. ölüyordu.. Soğuk nefesiyle, son gücüyle.. Son bir kez evet son gücüyle, dudaklarından çıkan son kelimeler oldu, bir kez daha denedi;
"ölüyorum kaptan!"
Yorumlar
Yorum Gönder